'Köylü gibi olmak'' ...
Aslında ne kadar onur verici bir tanımlama olması gerekirken birkaç ne oldum delisi olmuş insanın aşağılayıcı kullanımı haline gelmiş olan o kelime...Köylü olmak...
Günümüz postmodern çağına baktığımızda aslında görünen tek şey sadece okumaya kanalize edilmiş, el becerisi olmayan çocuklar,evi ile ilgilenemeyen rahata alışmış kadınlar ve sadece işe,futbola yönelmiş etrafındakilere duyarsız erkekler-beyefendiler(!)-
Halbuki küçüklüğünde az da olsa köyde vakit geçirmiş olanlar bilirler ki şehir hayatına zıt bir şekilde daha gökyüzü aydınlanmaya başladığı anda erkenden kalkılır,kahvaltı yapılır,erkek o günki işlerini halletmek üzere yola koyulur kadın ise evini hergün yaptığı gibi hiç üşenmeden temizler süpürür.Çocuklar okuldan geldikten sonra ev yada başka işlere yöneltilir;bunlar yoksa el işi yeteneği kazandırılır,geri kalan vakitlerinde ise doğaya bağışıklık kazanacak şekilde arkadaşlarıyla dilediğince oynar.
O ezdiğimiz köylü yaşantısından biraz uzaklaşıp kendi hayatlarımıza baktığımızda ise mutsuz,erken yaşta depresyona girmiş çocuklar, ev işlerine yetişemeyen,çocuklarıyla ilgilenmeyen bayanlar,aile kavramını yitirmiş ,rahata alışmış gençler görmekteyiz.Oysa köylü bir toplumun asimilasyonuna en geç katılan,bir milletin özlerini en güzel şekilde yansıtan,örf ve adetlerine sadık ve karınca gibi durmadan çalışan ve bunun yanında mutlu olmayıda başarabilen tek yapıdır.Bugün bizler apartmanımızdaki komşumuzla konuşmaktan acizken,köy yaşantısında hiç bir evin kilidi gece olmadan kilitlenmez,çat kapı gelen misafire git denilmez.Her zaman bir dosta,sıcak bir sohbete,komşuya kapılar sonuna kadar açıktır.
Şimdi soruyorum: Köylü olmak ezici bir konum mu,yoksa takdir edilmesi gereken bir meziyet midir? Sanırım bu noktada Mustafa Kemal Atatürk'ün ''köylü milletin efendisidir'' sözünü iyice düşünmemiz gerekiyor...
Buse Erdem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder